Μια γεύση από την 25η Μαΐου στη Θεσσαλονίκη

Λίγο απ’ όλα είχε η συνάντηση των «αγανακτισμένων» (και όχι μόνο) χθες στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης. Μια συνάντηση που, λίγο ή πολύ, έμοιαζε με «πρώτο ραντεβού», όπου έχεις ένα σφίξιμο στο στομάχι, αρκετή αγωνία, αδημονία και περιέργεια να δεις που θα καταλήξει όλο αυτό. Πρόκειται για μια συνάντηση που δόθηκε μέσα από ένα διαδικτυακό μέσο κοινωνικής δικτύωσης, το facebook, και αν αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι συγκεντρώθηκαν, θα συμφωνήσουμε ότι έκανε καλά τη δουλειά του.

Ίσως να μην είδα λαοθάλασσα πέριξ του Λευκού Πύργου, ωστόσο, περπατώντας στην εκεί περιοχή παρατήρησα πολλά διαφορετικά μεταξύ τους πρόσωπα, ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, κάποιους που συμμετείχαν για πρώτη φορά σε μια τέτοιου είδους συνάντηση κι άλλους πιο εξοικειωμένους, να συζητούν και να προβληματίζονται σε «πηγαδάκια». Η πρώτη συνάντηση ενός αρκετά ετερόκλητου κοινού, είχε τον χαρακτήρα “to know us better”, πράγμα το οποίο σε μεγάλο βαθμό, προσωπικά θεωρώ πως δεν συνέβη, αλλά εμφάνισε αρκετά εχέγγυα για να γίνει στο προσεχές μέλλον.

«Ευχαριστώ το φίλο μου τον τηλεβόα»

Την παραπάνω ατάκα τη δανείζομαι από μια κοπέλα που πήρε το λόγο και με τη γνωστή «ντουντούκα» ανά χείρας εξέφρασε τα όσα βιώνει στη χώρα αυτή. Αντώνης, Δέσποινα κι Ελένη είναι μερικά από τα ονόματα που συγκράτησα από όσους σηκώθηκαν και με το θάρρος της γνώμης τους μίλησαν ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις τους, άλλοι με ευχέρεια λόγου κι άλλοι με λιγότερη ευγλωττία. Ωστόσο, πολλά από τα προβλήματα που τέθηκαν ήταν κοινά, όπως η κακή οικονομική κατάσταση της χώρας, η ανεργία, η μη πληρωμένη εργασία, η προβληματική Παιδεία, ο σχεδόν απών από τη ζωή μας Πολιτισμός, το συνταξιοδοτικό, το μεταναστευτικό και άλλα πολλά.

Όσοι επιθυμούσαν να μιλήσουν και να ακουστεί η άποψή τους, προσπάθησαν να μπουν σε μια σειρά (όχι πάντοτε με επιτυχία) και με τη βοήθεια του τηλεβόα να μεταδώσουν τις πεποιθήσεις τους για τα προαναφερθέντα θέματα, ή και να προτείνουν λύσεις. Η διαδικασία στην αρχή έμοιαζε λίγο με group therapy, όπου ο καθένας έλεγε τον πόνο του, αλλά σιγά – σιγά αυτή η ομαδική ψυχανάλυση κάπου σταματούσε, ύστερα πάλι ξεκινούσε. Αφού ακούσαμε ότι «ο Έλληνας πάσχει από μανιοκατάθλιψη», αλλά και πιο πρόσφορες εκφράσεις, όπως «ας ξεκινήσουμε την αποκέντρωση», «ας ενδιαφερθούμε για την καθαριότητα του τόπου και ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό», «ας κινητοποιηθούμε δημιουργικά», οι ώρες κύλισαν ομαλά.

Μια «αρχαία αγορά» στη μέση της Θεσσαλονίκης

Το αυθόρμητο(;) αμφιθεατρικό στήσιμο των συμμετεχόντων μου έφερε στο μυαλό εικόνες από την αρχαία αγορά της Αθήνας, αλλά το επίπεδο ορισμένων (το τονίζω) ομιλητών εξαφάνισε τις σκέψεις μου περί δυνατότητας εφαρμογής άμεσης Δημοκρατίας στη σύγχρονη Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη την παρούσα παιδεία των πολιτών. Παρόλα αυτά, φευγαλέα, μου πέρασε η ιδέα πως ίσως και να μπορούσε να γίνει, υπό προϋποθέσεις. Τώρα όμως, μου φαίνεται αδύνατο. Στην ουσία, η όλη διαδικασία θα μπορούσε να γίνει εκπαίδευση όλων μας στη Δημοκρατία.

Το δεύτερο ραντεβού

Παρά τις όποιες αντιξοότητες, δόθηκε δεύτερο ραντεβού το απόγευμα της αμέσως επόμενης ημέρας (δηλαδή σήμερα), όπου, θεωρητικά τουλάχιστον, τα πράγματα αναμένεται να μπουν σε μια τάξη. Τέθηκε επί τάπητος η ιδέα να στηθούν διάφορα περίπτερα, τα οποία θα χωρίζονται ανά θεματικό άξονα: π.χ. Παιδεία, Πολιτισμός, Οικολογία. Προτάθηκε, επίσης, να συμμετέχουν θεατρικές ομάδες και μουσικά συγκροτήματα που θα δώσουν μια δημιουργική νότα. Ακόμη, γίνεται συζήτηση για άνοιγμα των κλειδωμένων WiFi στην περιοχή της συγκέντρωσης, ώστε να είναι δυνατή η άμεση μετάδοση εικόνων και δράσεων στο Διαδίκτυο.

Το ζητούμενο ακόμη δε φαίνεται να είναι ξεκάθαρο στα μάτια των συμμετεχόντων παρά την ύπαρξη κοινών προβλημάτων. Το αν θα αξιοποιηθεί αυτή η κρίσιμη μάζα ανθρώπων που αφιέρωσαν ένα ολόκληρο απόγευμα και βράδυ και είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν κι άλλα, ή αν θα ξεθυμάνει πολύ σύντομα δίχως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αυτό είναι κάτι το οποίο θα το δούμε στο επόμενο διάστημα. Τουλάχιστον, αυτή η προσπάθεια είναι προτιμότερη από το να περάσει κανείς ακόμη ένα βράδυ μπροστά από την τηλεόρασή του, περιμένοντας να του πουν πως χρεοκόπησε η κινητοποίησή του.