Ο μύθος του Ο.Η.Ε.

Πάνω από 630 νεκρούς και 2955 τραυματίες είναι ο απολογισμός των παλαιστινιακών απωλειών από τους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών στη Γάζα.

Η UNRWA, η Υπηρεσία Αρωγής και Έργων του ΟΗΕ, ανακοίνωσε το νέο πλήγμα του ισραηλινού πυροβολικού κοντά στο σχολείο του ΟΗΕ, στον καταυλισμό προσφύγων της Τζαμπαλίγια με πάνω από 30 νεκρούς και 50 τραυματίες. Ο υπέυθυνος της υπηρεσίας του Ο.Η.Ε. είπε πως η UNRWA εφοδιάζει τακτικά τον ισραηλινό στρατό, με τις ακριβείς γεωγραφικές συντεταγμένες των εγκαταστάσεών της οργάνωσης, ώστε να μην πληγούν ανθρωπιστικές υποδομές και πως το σχολείο βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή. Επίσης, τόνισε ότι το προσωπικό του ΟΗΕ έλεγξε προσεκτικά τους Παλαιστίνιους που ζητούσαν καταφύγιο, ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν τους εκμεταλλεύονταν οι μαχητές της Χαμάς ως ανθρώπινες ασπίδες. «Μέχρι τώρα δεν είχαμε παραβιάσεις από μαχητές των εγκαταστάσεών μας», είπε και έμμεσα κατέδειξε σαφώς άλλη μια πτυχή του συνεχιζόμενου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.

Ο ρόλος του Ο.Η.Ε. Αναρωτιέται ο μέσος άνθρωπος, τελικά τι ισχύ έχει αυτός ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Στην Κύπρο, σφύριζε αδιάφορα όταν εισβάλλανε οι Τούρκοι, στην Παλαιστίνη κλείνει τα μάτια και κάνει πως δε βλέπει, ενώ αντίθετα στο Κουβέιτ άμεσα κινητοποιήθηκε μια τεράστια παγκόσμια στρατιωτική μηχανή για να αποκαταστήσει την "πληγείσα" διεθνή νομιμότητα. Για ποιο λόγο τότε, τα υπόλοιπα κράτη, συνεχίζουν να στηρίζουν αυτόν τον τελείως αναποτελεσματικό οργανισμό κρατών;

Για ποιο λόγο αυτό το "ανέκδοτο" συνεχίζουμε να το διδάσκουμε στα παιδιά μας, ως φορέα Διεθνούς Δικαίου;

Όταν δίκαιο είναι το δίκαιο του πιο καλού σκοπευτή, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε ως χώρα και να περιμένουμε στήριξη των εθνικών μας δικαίων, από ξένες δυνάμεις;

Πώς μπορούμε να αποδεχτούμε έναν ΦΟΡΕΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ , ο οποίος στήνει "Δικαστήρια για Εγκλήματα Πολέμου", εξαιρώντας εγκληματίες συγκεκριμένων προελέυσεων; Διότι δεν πιστεύω να περιμένει κανένας μας , ότι κάποιος θα καθίσει στο σκαμνί για τα εγκλήματα στη Γάζα. Στο σκαμνί του κατηγορουμένου κάθονται μόνο οι αδύναμοι κρίκοι κάθε σύγκρουσης. Ο Μιλόσεβιτς ας πούμε, θυσιάστηκε από τη νέα φιλοδυτική τάξη Σέρβων, για μια μελλοντική ένταξη στον άξονα του "καλού", δηλαδή του ΝΑΤΟ. Ο Σανταμ , καταδικάστηκε και εκτελέστηκε από το Διεθνές Δικαστήριο , για εγκλήματα ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ. Όμως οι απελευθερωτές του Ιρακ, αντί να τον παραδώσουν στην δικαιοσύνη της Δημοκρατίας του Ιρακ, στον άμεσα θιγμένο δηλαδή, είπαν να ξεμπερδεύουν , για να σιγουρέψουν την "απόδοση δικαιοσύνης" προς τη σωστή και πολιτισμένη κατεύθυνση του βιντεοσκοπημένου απαγχονισμού.

Και τί εναλλακτική έχουμε;

Ο Ο.Η.Ε. δεν έχει πλέον την παραμικρή αξιοπιστία. Δεν μπορεί να αποτελεί ούτε καν άλλοθι για την ατομική συνείδησή μας, ότι κάποιος νοιάζεται. Ασφαλέστατα, δε μπορεί πλέον να μην προκαλεί γέλιο και κάθε επίκληση του, από Έλληνες αξιωματούχους, υπουργούς και πρέσβεις, ως θεματοφύλακα του Διεθνούς Δικαίου. Η ρεαλιστική αντιμετώπιση των διεθνών σχέσεων επιβάλλει πέρα από ευχολόγια και επικλήσεις των διεθνών οργανώσεων-φαντασμάτων, την όσο το δυνατόν καλύτερη και πολυεπίπεδη θωράκιση της χώρας , τόσο διπλωματικά, όσο και στρατιωτικά και οικονομικά. Η σφυρηλάτηση σε τέτοιους καιρούς μιας κοινωνίας με αλληλεγγύη, μιας κοινωνίας μακριά από διχασμούς και πολύ περισσότερο μιας κοινωνίας με αξιοκρατία και προοπτική για όλα τα μέλη που την απαρτίζουν, αποτελεί τη μόνη πραγματική ασπίδα, τον μόνο πραγματικά αποτρεπτικό παράγοντα για την εθνική ασφάλεια.