Ένα παιδί που ζούσε τα 15 χρόνια του όπως όλοι. Ένα παιδί που ονειρευότανε να μεγαλώσει , να κάνει κάτι που θεωρούσε χρήσιμο στη ζωή. Ένα παιδί που σίγουρα ήθελε να κάνει περήφανους τους γονείς του. Ένα παιδί που η ζωή δεν του ξεπλήρωσε τα γραμμάτια που του χρωστούσε. 
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ , ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕ ΖΗΤΗΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΜΒΟΛΟ.
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ , ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕ ΖΗΤΗΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΜΒΟΛΟ.
Ένας αθώος, που δεν ονειρευότανε να βγάλει με το βίαιο κόψιμο του νήματος του , τον εφησυχασμένο κόσμο στους δρόμους. Ένας αθώος που δε ζήτησε ποτέ από κανένα να καταστρέψει περιουσίες άλλων , στο όνομα του. Ένας αθώος που με την απουσία του πλέον, μας υπενθυμίζει ότι είναι χρέος όλων μας, να φτιάξουμε μια κοινωνία ΔΙΚΑΙΗ, μια κοινωνία ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ, μια κοινωνία που η Βία κρατική ή μη, δεν είναι επιλογή, μια κοινωνία στην οποία η αντίληψη "και τι θα αλλάξει αν προσπαθήσω;" θα είναι κατακριτέα, μια κοινωνία ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, μια κοινωνία με ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ για ΟΛΟΥΣ.
Άλεξη , ελπίζω άθελα σου να μας δίδαξες πολλά. Ελπίζω ότι αυτήν τη φορά, θα μάθουμε περισσότερο να είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, να μην ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ . 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μοιράσου τις σκέψεις σου, μαζί μας.