Μια Θεσσαλονίκη έρημη...

Κάνοντας μια βόλτα χθες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, είδα άδεια αστικά λεωφορεία, σπασμένα καταστήματα σε όλο το κέντρο, και δεκάδες αστυνομικούς με πολιτικά κατα μήκος της Τσιμισκή, της οδού Εγνατία, το Διοικητήριο.

Δεν είναι η πόλη που τέτοιες μέρες έσφυζε από ζωή. Η κίνηση γινότανε κανονικά, όμως ο κόσμος ήταν κλεισμένος μέσα στο σπίτι του, φοβισμένος. Ποιός ήθελε τέτοιες ώρες να γίνει μέρος του προβλήματος;

Περπατούσα μόνος, με μια κάμερα στο χέρι, κάτω από το άγρυπνο καχύποπτο βλέμμα των αστυνομικών με τα πολιτικά. Ειλικρινά, δεν μου άρεσε αυτό. Δεν με έκαναν να νιώσω πιο ασφαλής. Πιο πολύ μου εντείναν την ανησυχία, ότι κάτι κακό πρέπει να περιμένω.

Ο κρύος αέρας με χτύπησε ξαφνικά σε μια διασταύρωση. "ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΖΩΕΣ, ΕΣΕΙΣ ΜΙΛΑΤΕ ΓΙΑ ΖΗΜΙΕΣ", έγραφε το σύνθημα με μαύρο σπρέι. Σταμάτησα και είδα το υποκατάστημα μιας Τράπεζας καμμένο. "Αυτή η νύχτα είναι του Αλέξη" , έγραφε έξω από ένα κατάστημα ρούχων. Επίσης σπασμένο. Μου ήρθε η εικόνα του Αλέξη. Όπως τον έμαθα από την οθόνη των τηλεοράσεων και από τα blogs. Σκέφτηκα τον τρόπο που αυτό το παιδί πέθανε και οργή με γέμισε. Και που να την ξεσπάσω; Στα τζάμια; Μπα, δεν αλλάζει η κοινωνία, σπάζοντας μια βιτρίνα. Αλλά θα ήτανε υπέροχο να γινότανε. Μόνο ένα τζάμι, και μετά όλα όπως τα ονειρευόμασταν παιδιά. Όλα. Πού να ξεσπάσω το θυμό μου; Μήπως στον αστυνομικό που με ελέγχει οπτικά, αν είμαι δυνητικός κίνδυνος; Τί μου φταίει αυτός; Τον κοιτάω ίσια στα μάτια και βλέπω έναν κουρασμένο ψυχολογικά άνθρωπο, όχι ένα τέρας. Ίσως να ήθελε κι αυτός να φωνάξει για τον Αλέξη. Πιθανόν κάποιος Αλέξης θα τον περιμένει σπίτι.

Ερημιά και φόβος. Όπως στα παλιά γουεστερν, όταν έφταναν οι κακοί. Είμαι ακόμη θυμωμένος. Μου έρχεται η εικόνα από τους δυο των ΜΑΤ, με τα πιστόλια προτεταμένα στο πλήθος, λίγες ώρες μετά το περιστατικό στα Εξάρχεια. Και να , και οι Ζητάδες που πυροβολάνε αβέρτα, γιατί δήθεν απειλήθηκαν. Αστραπιαία μου έρχεται το βίντεο που διαψεύδει ότι κανείς δεν τους απείλησε. Απογοήτευση. Εικόνες με ένστολους αστυνομικούς ανάμεσα σε κουκουλοφόρους που πριν έσπαγαν καταστήματα, από το ΤVXS του Κούλογλου. Υπόνοιες ότι μάλλον δεν τους χωρίζουν και πολλά (μήπως τους ενώνουν άλλα;) , αφού επι μιση ώρα σύμφωνα με το κανάλι, δεν τους πειράζουν. Προχωράω...

Τραβάω φωτογραφίες από τα διαλυμένα μαγαζιά. Όχι πολυεθνικές τράπεζες που "πίνουν το άιμα μας". Από μαγαζιά μεγάλα. Από μαγαζιά μικρά. Από κοσμηματοπωλεία, από ψιλικατζίδικα και περίπτερα. Την ώρα που τραβάω με το φλας, κάποιο άτομο ξεπροβάλει από το μαγαζί. Μου λέει "είστε δημοσιογράφος;" η απάντηση μου δεν τον πτοεί. Μου λέει "κοιμάμαι εδώ να σώσω ο,τιδήποτε αν σώζεται". Το συνειρμικό μου κέντρο σε σύγχυση. Αυτός ο στίχος είναι από ένα τραγούδι του Τσακνή."Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε" λέει το τραγούδι.

Τί συμβαίνει επιτέλους σε αυτή την χώρα; Μάνα, πατέρα, πόσο λάθος μου την παραδώσατε. Πώς φτάσαμε εδώ; Εσείς που ονειρευτήκατε έναν κόσμο άλλο. Πώς φέρατε τους χειρότερους νεανικούς σας εφιάλτες, στην πραγματικότητά μου; Και εγώ; Τί κάνω εγώ να αλλάξω αυτά που με πληγώνουν;

Φτάνω σπίτι. Κατάκοπος. Όχι από την κούραση. Από τη θλίψη. Όχι από το φόβο. Από την απογοήτευση. Θέλω ένα ψέμα να αποκοιμηθώ ήσυχα.

Μακάρι ο ΑΛΕΞΗΣ να μου έμαθε άθελα του κάτι. Ίσως αύριο το σοκ να λειτουργήσει ως ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ. Ίσως τελικά η κοινωνία που όλοι θέλουμε, να είναι μονο μια ανάσα μακριά. Στην ανάσα του συνανθρώπου δίπλα μας. Στη διεκδίκηση για κατοχύρωση της ανθρωπιάς σε όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της καθημερινότητας μας. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή.

Καληνύχτα Αλέξη.

Καλά Χριστούγεννα σε όλες τις άλλες οικογένειες ...